Lieve vrienden,

Het heeft veel te lang geduurd voordat ik er aan toe kwam om een nieuwsbrief te schrijven, mijn excuses hiervoor! Het was een druk, fijn werkverlof, met tot slot de conferentie van St. Zending en Gemeente en ook een: ontmoeting met vrijwilligers St. Epafras. Eind Januari was ik terug in Bolivia en zat meteen weer midden in het werk. Tijdens Felina’s welverdiende vakantie nam ik een deel van haar werk over, en probeerde ondertussen weer aan de hoogte te wennen. Van zeeniveau terug naar 3600 meter hoogte is wel even een dingetje.

 

 

 

 

 

 

 

Er is zoveel gebeurd ondertussen, een van de dingen die er echt uitsprongen was een bezoek aan Jesed met wat buitenlanders. Ik liep binnen bij de logopediste die met Julio aan het werk was. Julio van bijna 6 jaar keek me blij aan en begon heel enthousiast te brabbelen. Voor hem was het duidelijk, ik kon er geen touw aan vastknopen. M’n tranen kon ik binnenhouden tot ik de kamer uit was. Wat een zegen dat we mogen proberen dit kind te helpen zich wel verstaanbaar te maken.

 

 

Sinds ik terug ben in Bolivia ben ik behoorlijk in de weer geweest met bezoeken van gedetineerden, o.a. in de gevangenis voor zwaargestraften op de hoogvlakte buiten La Paz. Gisteren was zo’n dag, we waren ruim 6 uur “binnen”, ik kon met een broeder van het team uit de gemeente 3 afdelingen bezoeken. In één afdeling waren 9 gedetineerde broeders in het kleine gevangeniskerkje aan het vasten. We hebben met hen vanuit de bijbel gekeken naar het vasten, in een groepsgesprek van 2 ½ uur. Wat een voorrecht getuigenissen te horen over hun persoonlijke ontmoetingen met Jezus. Tot slot gingen we met z’n allen op de knieën waarbij ieder zich uitsprak naar God toe.

Weer buiten bij de ingang werden we aangeroepen door mannen uit een andere afdeling. Daar is geen kerkzaaltje en onder de dreigende zwarte wolken werden stoelen neergezet en ieder die wilde opgeroepen om te komen. Ik las een stukje van psalm 20, het verlangen dat de naam van de God van Jakob bescherming zal geven: en dat aan Jakob, de bedrieger. Maar dat we, voor de Heer om ons te verhoren, wel moeten praten met hem. M’n teamgenoot stelde voor om samen hardop het onze Vader te bidden. Die ijskoude, gure binnenplaats werd heilige grond met de ruim 20 mannen daar.

 

In de gevangenis is schrijnende armoede op velerlei gebied, o.a. als het gaat om medicijnen in de ziekenboeg. Deze keer kwamen we er dankzij geweldige bijdragen met veel medicijnen, ook hadden we voor iedereen een broodje. Voor bijna 700 gedetineerden, zo was me gezegd. Ik hou niet van misgrijpen dus had er 750 besteld (en 50 voor de politie). Toen we de 12 afdelingen hun deel hadden gegeven had ik nog ruim 50 broodjes over. En dat was maar goed ook, want de andere ‘’afdeling” zijn cellen waar 1 of meerdere mannen in afzondering zitten, ruim 30 in totaal. Die waren niet meegerekend bij de telling van gedetineerden, maar wel gezien door God.  

 

Persoonlijk heb ik een woelige maand februari achter de rug met allerlei medische onderzoeken. Maar in conclusie: de soms hoge bloeddruk en andere klachten zijn om de zorg over de papierwinkel en andere zaken van Mision Adulam. Het oude lied “laat Hem besturen, waken” is me tot bemoediging en herinnering deze weken. De Here is erbij en ik ben dankbaar dat jullie er ook bij zijn in gebed en met jullie liefdegaven.

 

Van harte Gods zegen gewenst vanuit de vreugde “de Heer is waarlijk opgestaan”!

Dag, Fineke en teams van Mision Adulam